Blatant Bill vertelt...

Stel je voor: je bent op een feestje, een receptie of in een cafe 
met een groepje bekenden, en je zit of staat een interessant gesprek 
te voeren, of gewoon maar gezellig bij te praten. Plotseling komt er 
een vlot geklede man van op zijn hoogst 30 jaar binnen. Niemand kent 
hem, maar dat wordt al gauw door hem verholpen: hij blijkt een 
werkelijk opvallend luide stem te hebben en gaat zich uitvoerig aan 
de aanwezigen voorstellen. Meteen vertelt hij wat zijn hobby is en 
waar hij werkt: bij een verzekeraar. Dan verdwijnt hij uit het zicht: 
mogelijk even naar het toilet of zo; zijn haar kammen. Men fronst de 
wenkbrauwen, men kijkt elkaar onderzoekend aan en denkt: wie heeft 
die vogel nu uitgenodigd? Niemand dus; gastheer of barman halen de 
schouders op.
Maar na ongeveer 12 minuten gebeurt er iets merkwaardigs: de man komt 
weer binnen en herhaalt zijn actie: stelt zich luidruchtig voor, met 
die opvallende stem, en vertelt iedereen weer hetzelfde verhaal. 
Waarna hij de ruimte verlaat, mogelijk om even rustig te telefoneren? 
Men kijkt elkaar aan; sommigen lachen en vinden het een mafkees; een 
ander denkt dat het een opdracht voor een vrijgezellenavond betreft. 
Men haalt de schouders op en de avond gaat verder. 
Maar niet voor erg lang!
Want na weer ongeveer 12 minuten komt hij weer binnen, en de 
geschiedenis herhaalt zich. De stem lijkt nu zelfs nog harder dan de 
vorige keer. Sommigen lachen er om; anderen wenden zich af en vinden 
het wel mooi geweest; een enkeling zegt al dat hij het geintje nu maar 
eens ergens anders moet opvoeren. Maar het is mischien een opdracht 
voor Candid Camera of een gezellig SBS programma, ze verzinnen 
tegenwoordig van alles om de mensen zo achterlijk te laten doen.
En ja hoor, een enkeling keek al op het horloge, en daar is die vent 
weer: met precies hetzelfde verhaal. Drie keer is scheepsrecht, maar 
dit is de vierde keer, en we zijn het nu wel zat. Dit is alleen leuk 
als je stomdronken bent. En dat zijn we nog lang niet. Kan hij nu niet 
beter oplazeren? Maar op het verzoek om te vertrekken reageert hij 
Oostindisch Doof en hij herhaalt de bekende actie. nu moet dit niet 
nog een keer gebeuren, want dan bonjouren we hem er ogenblikkelijk en 
zonder pardon uit.
En de vijfde keer komt hij binnen. De barman geeft nu direct te kennen 
dat zijn aanwezigheid niet gewenst is, maar hij kan net zo goed tegen 
de lucht praten; die vent is gewoon een gek. Laten we de politie bellen 
of de GGD met een psychiater en een dwangbuis; als we er maar van 
verlost zijn! De politie heeft uiteraard geen tijd en raadt ons aan 
het zelf op te lossen. De GGD meent dat het geen urgente zaak is; de 
man heeft immers niemand aangevallen of pijn gedaan of beledigd; we 
moeten het maar met praten proberen.
De zesde keer zijn we het zat. Maar je kan zo iemand toch niet met een 
prop in zijn mond op een stoel vastbinden en in de gangkast zetten? 
Dan ben je zelf strafbaar! En niemand houdt echt van geweld... We 
wachten tot hij de ruimte weer verlaat en gaan er dan met zijn allen 
vandoor. Dan maar naar een andere kroeg! Er wordt nog wat nagepraat 
over dit rare geval, en de sfeer wordt al weer wat beter, als in het 
begin van de avond. 
Maar: hoe is het in Jezusnaam mogelijk! Daar is die lul alweer! Met 
precies hetzelfde gezeik! Wat is dat een ongelooflijke klootzak! Laten 
we er maar een eind aan maken; we gaan naar huis. 
Volgende keer dan maar beter...

Om kort te gaan: er was geen betere volgende keer. Nooit meer. 

Want het voorgaande beschrijft precies wat er gebeurt als je eens naar 
de TV wilt kijken. Bijvoorbeeld naar de SF maandag van Veronica. Of 
naar een interessante documentaire op National Geographic. De hele 
avond, de hele week, jaar in jaar uit, 4 tot 5 keer per uur die zelfde 
neurotische vent met die harde stem, waarheen je ook gaat. Hoewel hij 
op sommige plaatsen wat minder vaak aanwezig is. En helaas, hij is 
niet alleen: hij heeft vele gelijk geaarde vrienden en vriendinnen. 
Met net zulke harde stemmen. Het lijkt wel China, waar je overal die 
gigantische portretten van Mao zag. Of  Irak, met idem van Saddam. Of 
dat andere land met overal Kim Yung IL. Wij zouden het krankzinnig 
vinden om overal portretten van Balkenende te zien. Of van Beatrix. 
Maar kennelijk niet als het op de TV gebeurt. 
De knop gaat om. Dag documentaire...

Ik koop nooit meer een TV. Het medium is doodgemarteld door de 
reclamemensen. En het kijkgeld betaal je via de belasting, dus dat 
krijg je niet terug.

een groet
van Blatant Bill